Wredne zwierzę

Chyba jestem wredne zwierzę. Nie wiem, jakie jest najpaskudniejsze z charakteru (bo one zwykle lepsze od ludzi), ale jeśli jakieś jest, to do mnie pasuje. Wracałam z zakupów, kiedy trafiłam na dwóch emerytów przepytujących się wzajemnie na okoliczność aktualnego bytowania na tym dziwnym świecie. Jeden dziadzio był chudy i przywiędły jak łodyżka bez wody, drugi - zdrowo rumiany, ubity w sobie i energiczny. I ten drugi właśnie oznajmiał donośnie i autorytatywnie, że ogólnie żywot go wkurza. Na górze sami złodzieje, trzymają tę władzę kurczowo i nieszczęsny Jarek nie ma szans, by Polskę zbawić. Na dole miernota i jeszcze tej miernocie jakoś się powodzi. Sąsiad, cholernik, kupił nowy telewizor. Inny pije, znaczy: ma za co. Żona ciągle lata po prywatnych lekarzach, wydaje na to ciężkie pieniądze i jeszcze pyskuje, że swoje, bo ma rentę. A w dodatku w sklepie nie było dziś jego ulubionych kabanosów, a powinny. Płaci podatki, należy mu się odrobina luksusu. No i najcięższy zarzut: ten cholerny (tu padło nazwisko) był w zeszłym roku na Karaibach, przyjechał opalony jak Murzyn i zadzierał nosa. A on z żoną tylko w Rzymie. No, siła złego na jednego. Drugi dziadzio milczał skromnie, tylko oczy mu się robiły coraz większe. Stałam obok i przekładałam zakupy z jednej siatki do drugiej, żeby nic nie uronić z tego pouczającego monologu. Człowiek wszak całe życie się uczy. No i w końcu nie wytrzymałam. Kiedy w podsumowaniu usłyszałam, jak się strasznie męczy i jak mu źle, nie bacząc, że prawdopodobnie mądrości żydowskie są dla niego tworem obcym, wystrzeliłam z boczku: Niech pan kupi kozę. Po czym przytomnie podałam tyły, bo wolałam uniknąć komentarzy na temat stanu mojego umysłu. Ale rechotałam przez całą drogę do domu. Mówiłam, że jestem wredne zwierzę.