Zacznę od zdania- Przeczytajcie koniecznie. To nie jest lekka powieść. Studium psychologiczne dwóch kobiet, Kasiki i jej babci, zamkniętych w swoim odizolowanym świecie w starej kamienicy. Babcia zawłaszcza swoją miłością dziewczynkę dla siebie. Kasika nie wychodzi z domu, jest praktycznie ubezwłasnowolniona. Nic nie potrafi, codzienne drobne czynności są dla niej niedostępne. Czyta, pisze, coraz bardziej oddalając się od rzeczywistości. Kamienica jest tylko symbolem, tak naprawdę nie wiemy co jest w tej powieści jawą, co snem. Książka, pomimo trudnego i drastycznego tematu jest napisana świetnie. Ma również w sobie to, co ja osobiście kocham, pytania. O miłość, czy zawsze jest dobrym uczuciem, czy może niszczycielską siłą, o prawdę, która nigdy nie jest jednoznaczna, o świat obiektywny i subiektywny, o granice egoizmu, a wręcz egocentryzmu. Trudna lektura, ale jestem pewna, że każdy, kto sięgnie po Kasikę nie będzie tego żałował.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz